I- GİRİŞ

Ev hizmetlerinde çalıştırılanlar 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu döneminde ücretle ve sürekli çalışanlar hariç sigortalı sayılmamıştır. 5510 sayılı Kanun yürürlüğe girdiğinde bu uygulamayı değiştirmemiştir. Her iki düzenlemede de “ücretle ve sürekli” çalışmanın tanımı yapılmadığından uygulamada bu hususun tespiti hep problem olmuş uygulama ancak yargı kararları doğrultusunda şekillendirilmeye çalışılmıştır. Ancak 5510 sayılı Kanuna 10.09.2014 tarihli ve 6552 sayılı Kanun’un 55. maddesi ile Ek 9. madde eklenmiştir(1). Düzenleme ile Ev hizmetlerinde 10 günden fazla çalıştırılanların zorunlu olarak sigortalı olması gerektiği kabul edilmiş, 10 günden az çalışanların ise kendilerini sigortalı olarak bildirmelerine imkân sağlanmıştır. Öte yandan yeni düzenleme ile 5510 sayılı Kanun’un sigortalı sayılmayanların düzenlendiği 6. maddesi arasında mübayenet oluştuğundan 10.09.2014 tarihli ve 6552 sayılı Kanun’un 40. maddesiyle, bu maddede yer alan “ücretle ve sürekli olarak çalışanlar hariç” ibaresi de 01.04.2015 tarihinde yürürlüğe girmek üzere “Kanun’un Ek 9. maddesinin ikinci fıkrası kapsamında sigortalı olanlar ile ücretle aynı kişi yanında ay içinde 10 gün ve daha fazla süreyle çalışanlar hariç” şeklinde değiştirilmiştir.

Ek 9. madde ile ev hizmetlerinde 10 günden az süre ile çalıştırılanlarla ilgili olarak, çalıştıranlarca iş kazası ve meslek hastalığı primi ödenmesi gerektiği belirtilmiş olup aynı düzenlemede ev hizmetlerinde 10 günden az süre ile çalıştırılanları çalıştıranların Kanun uygulamasında işveren olarak kabul edilmeyeceği hüküm altına alınmıştır. Düzenleme ile çalıştıranlara iş kazası ve meslek hastalığı primi ödeme zorunluluğu getirilmesine rağmen çalıştırılanların Kuruma bildirilmesi ile ilgili olarak çalıştıranlara açık bir yükümlülük getirilmemiş olması ve bu kişileri çalıştıranların işveren sıfatının olmadığının vurgulanması hükmün uygulaması konusunda ciddi çelişkiler oluşturmuştur.